امام (ره) از نگاه يک خبرنگار آمريکايي

«روبين وود زورث» درباره ملاقات خود با امام (ره) در جماران مي نويسد: «زماني که امام خميني از در وارد مي شد، احساس مي کردم از لابه لاي آن گردبادي از نيروي معنوي وزيدن گرفته، گويا در وراي آن عباي قهوه اي، عمامه مشکي و ريش سفيد روح زندگي جريان داشت، به طوري که هم بينندگان را محو تماشاي خود کرد. در آن هنگام حس کردم که با حضور او همه ما کوچک شده ايم و گويا در سالن کسي جز او نمانده است.
آري! او نور بود که بر قلب و روح همه حاضران تابيده بود، او تمام معيارهايي را که گمان مي کردم مي توانند مرا در تعريف و ارزيابي شخصيت و مقامش ياري کنند، در هم شکست. او با حضور خود آن قدر در ما اثر گذاشت که احساس کردم تمام روح و جسم ما را فرا گرفته است!

زماني که روي صندلي خود نشست، احساس کردم نيرويي از وجودش ساطع مي شود، نيرويي بسان يک گردباد که اگر با دقت نگاه مي کردي، در مي يافتي نوعي «آرامش مطلب» در درون آن نهفته است، چرا که امام خميني (ره) بسيار جدي و استوار بود.
در عين حال او را آن چنان ساکت و آرام مي يافتي که گويي نيروي ثابت و استوار در درون او جريان دارد و البته اين نيرو همان چيزي است که رژيم سابق ايران را به يک باره برچيد. حال آيا چنين شخصيتي مي تواند يک فرد عادي باشد؟ من تاکنون هيچ يک از مردان بزرگ را برتر از اين مرد يا نظيراو نديده ام.
منبع:انتظارنوجوان، شماره 55.
/ج